Archiwum Lokomotywy

Przywodzące na myśl sztukę ludową ilustracje Małgorzaty Dmitruk do Wojtka jednocześnie towarzyszą tekstowi, jak i wybijają się ponad książkę dla której zostały stworzone. Wielowymiarowa opowieść o bocianie i chłopcu przesycona jest emocjami, toteż towarzyszące jej obrazy są bardzo ekspresyjne. Zostały one

wyszyte nićmi o wyrazistej, widocznej fakturze i malarsko uzupełnione - dobór techniki wykonania idealnie koreluje z tematem książki. Grube, rozwichrzone kontury, prymitywna dynamiczna kreska i plamy barw tworzą zapadające w

pamięć, gwałtowne w nastroju bądź nostalgiczne ilustracje, na których pożywiać się może wyobraźnia i kształtować wrażliwość estetyczna dziecięcego czytelnika. Na pochwałę zasługuje umiejętne przetworzenie ilustracji dla potrzeb książki -

nie myślimy z żalem o utraconych walorach oryginału!

Tłumaczenie to niewdzięczne zajęcie: kiepskie łatwo krytykować, udanego łatwo nie zauważyć, bo chwałę zbiera autor książki. Małgorzacie Hesko-Kołodzińskiej i Piotrowi Budkiewiczowi, tłumaczom serii Wundermistrz Jessiki Townsend, udała

się sztuka niełatwa. Stworzyli wspaniały, oryginalny i pełen nowych słów świat. Ich neologizmy zadziwiają obrazowością i precyzją — mam wrażenie, że naprawdę przejechali się parasolejką i poznali magnifikota. Wundermistrz wciąga i zachwyca nie tylko historią, ale także językiem: barwnym, żywym, obrazowym i

pełnym zaskoczeń.

Zagraniczni recenzenci porównują francuską serię o Ofelii i Thornie do cyklu o Harrym Potterze. Czy słusznie? Trudno powiedzieć: przed nami jeszcze trzy tomy. Ale już teraz można stwierdzić, że mają ze sobą coś wspólnego - tłumaczenie, które sprawia, że powieść czyta się z wielką przyjemnością. Przekład Pawła Łapińskiego jest barwny i bogaty, przypomina, że język polski może pięknie brzmieć, bez schlebiania czytelnikowi, który na co dzień obcuje z mową mediów społecznościowych. Jestem ciekawa, czy tłumacz - podobnie jak Andrzej Polkowski - rozbierał na części słowa w oryginale, by stworzyć coś, co w języku polskim będzie sugestywne? Bo np. skąd się wzięła nazwa Niebiasta?

To książka z serii tych, o których mówi się na spotkaniach ze znajomymi: „A wiesz, że śledzie porozumiewają się ze sobą za pomocą pierdnięć?”. Świetne krótkie teksty o zwierzętach, które mijamy codziennie w drodze do pracy, ale którym do tej pory nie poświęcaliśmy zbyt wiele uwagi. Okazuje się, że każdy gołąb, ślimak, świerszcz czy kleszcz to absolutnie wyjątkowe stworzenia. Bibli Dumon Tak (z pomocą ilustratorki Fleu Van Der Weel) udowadnia, że natura co krok robi darmowe show ze sztuczkami magicznymi i że w zwykłym można znaleźć cuda.

Adwentowa książka Mai Lunde nie miałaby takiego czaru i uroku, gdyby nie olśniewające ilustracje Lisy Aisato. Chciałoby się je wysyłać jako kartki świąteczne – jakiż ta kobieta ma talent! A najpiękniej na świecie maluje radość! Zaraża nią! Bo po prostu nie ma siły, żeby się nie uśmiechnąć do głównej bohaterki – Hedwig, która w szczerym uśmiechu pokazuje przerwę między górnymi zębami. Albo do dwóch chłopców, którzy obrzucają się śniegiem, tak bardzo roześmiani, że nie istnieje dla nich świat. A ilustracje, do których trzeba się uśmiechać, to najlepsze ilustracje, jakie ktoś może stworzyć.

Justyny Bednarek powrót do formy. Dużo skojarzeń literackich z powieściami z nurtu chłopskiego, historiami Andrzeja Stasiuka i filmami Kolskiego. Rzecz o czarownicy Babcosze przybywającej do wsi na Podkarpaciu, która pomaga ludziom w prostowaniu życiowych dróg. Feeria pomysłów i pokaz nieszablonowej wyobraźni autorki. Realizm magiczny w wersji dla niedorosłych.

Nieczęsto zdarza się, żeby narratorem książki było drzewo. A tak jest właśnie w tej wzruszającej, mądrej, pełnej uroku powieści. To książka o oswajaniu inności, o nienawiści, która rośnie i rozprzestrzenia się bardzo szybko, o tym, że taka nienawiść może oplątać pień starego Dębu. To książka, która jest przyczynkiem do rozmów z dzieckiem - także o ekologii, ale tej głębokiej, wskazującej i podkreślającej nasz związek z wszystkimi organizmami, które żyją na ziemi.

Dziewczynka która wypiła księżyc to magiczna i pełna poezji baśń o lesie, dobrej i złej wiedźmie, poszukiwaniu i walce ze złem. Jest to także jedna z najpiękniejszych opowieści o miłości do dziecka, ogromnej i bezinteresownej. Sporo tutaj czarów i zaklęć, ale najwięcej jest magii słów, smutku, miłości i prawdy. Książkę Kelly Barnhill czyta się jednym tchem, a zakończenie nadchodzi zbyt szybko.

To już piętnasty tom cyklu o trójce warszawskich gimnazjalistów, ale można go czytać, nie znając poprzednich części. Tym razem bohaterowie muszą zmierzyć się ze skutkami burzy magnetycznej, która powoduje awarię zasilania w skali całej plantety, a jest to niestety scenariusz bardziej prawdopodobny, niż chcielibyśmy przypuszczać. Kolejne części tego cyklu (co rzadkie!) trzymają poziom i dzięki temu utrzymują zainteresowanie kolejnych roczników czytelników, którzy do ich czytania dorastają.

Wyrazisty i autentyczny portret osoby nastoletniej, w której zraniona duma i poczucie zdrady walczą z potrzebą akceptacji, miłości i bezpieczeństwa. W obliczu dramatycznych zdarzeń bohaterka książki musi porzucić swoje naiwne dziecięce myślenie o świecie i nauczyć się "czytać" ludzi. Lekcja życia Agaty to inspirująca "jazda testowa" dla młodych odbiorców tej powieści.